Als onderdeel van Benjamin Netanyahu’s nieuwe coalitie zal de Noam-partijleider en rechtsextremist enige macht krijgen over Israël’s scholen.
In zijn jeugd werd Avi Maoz beschouwd als een gematigde, in vergelijking met de meeste kolonisten.
Hij maakte naam door campagne te voeren voor Joden uit de Sovjet-Unie om naar Israël te mogen emigreren. Zijn meest opvallende succes kwam toen hij bij de toenmalige Amerikaanse president Ronald Reagan lobbyde voor de vrijlating van Natan Sharansky.
Sharansky, een politieke gevangene in de Sovjet-Unie, werd vrijgelaten en werd een succesvol politicus in Israël. Hij beloonde Maoz, zijn trouwe campagnevoerder, door hem te benoemen tot zijn stafchef. Maoz kreeg een politieke aanstelling van Sharansky gedurende zijn tijd, op de ministeries van industrie en handel, huisvesting en binnenlandse zaken.
Maar terwijl Sharansky een etnisch-Joodse staat voorstaat die een Joodse meerderheid handhaaft door seculiere Joodse immigranten binnen te halen, verwerpt Maoz het onderscheid tussen etniciteit en religie en wil hij immigratie gebruiken om de staat Israël te zuiveren door degenen die niet Joods genoeg zijn buiten te sluiten.
‘Iedereen die probeert een nieuwe zogenaamde liberale religie te creëren is de duisternis’
– Avi Maoz, partij van Noam
Tegenwoordig is Maoz, die getrouwd is en tien kinderen heeft, een van Israëls meest extreem-rechtse politici. En hij zit als parlementslid in de Knesset.
De 66-jarige is voorzitter van Noam, de kleinste van de drie partijen van de extreem-rechtse Religieus Zionisme-lijst. Door de recente verkiezingsuitslag in Israël werd het Religieus Zionisme de derde grootste politieke groepering.
In de nasleep van de resultaten viel het uiteen in drie componenten, waarbij elke partij afzonderlijk onderhandelde over posities in de komende coalitie.
Na deze onderhandelingen werd Maoz de enige vertegenwoordiger van Noam die lid werd van het parlement, en als leider van een partij met één zetel heeft hij nu een onevenredig grote macht in vergelijking met enig ander Knessetlid.
Maoz, door journalist Anshel Pfeffer omschreven als “trots homofoob”, heeft geen tijd verloren om het Israëlische parlement precies te laten weten hoe hij erover denkt. Op 7 december hield hij een tirade over de “duisternis” van progressieve waarden.
“De geest die de Grieken en de Hellenisten het Joodse volk probeerden in te prenten is de echte duisternis,” zei Maoz in de Knesset, nadat hij enkele regels had gezongen uit het populaire Chanoeka-lied We Came to Expel the Darkness.
Hij zei dat het onderwijs in Israël “beïnvloed wordt door het buitenland, door buitenlandse fondsen en organisaties en door buitenlandse agenda’s”. Maoz werd lastig gevallen door verschillende collega-wetgevers, maar hij is nu binnen.
Een kolonist van het eerste uur
Na zijn tijd in de regering met Sharansky ging Maoz zich richten op de illegale joodse nederzettingen in bezet gebied. Hij was een belangrijke activist achter de uitbreiding van de nederzettingen in de bezette Gazastrook en de Syrische Golanhoogte, terwijl hij zichzelf vestigde in Silwan, in Oost-Jeruzalem. Hij behoorde tot de oprichters van de nederzetting Migdal Oz op de bezette Westelijke Jordaanoever.
Als nationaal orthodoxe jood die studeerde aan de Mercaz Harav yeshiva, behoort Maoz tot de messianistische tak van het jodendom die nationalisme, militarisme en geloof combineert, en gelooft dat de staat Israël een heilig instrument van God is en dat het grondgebied ervan wordt bezit door goddelijke rechtvaardiging in plaats van door internationale overeenkomsten en wetten.
Hierin maakt hij deel uit van de religieuze zionistische beweging waartoe voormalig premier Naftali Bennett en de leiders van de extreem-rechtse partij Religious Zionism, Bezael Smotrich en Itamar Ben-Gvir, behoren.
Maar Maoz is anders dan Smotrich en Ben-Gvir. Hij richt zich op “familiewaarden”, seksuele identiteit en patriarchaat als zijn belangrijkste aandachtspunten.
In 2019 was hij medeoprichter van de partij Noam, wat “aardigheid” betekent in het Hebreeuws. Hij blijft voorzitter en is nu de enige vertegenwoordiger in het parlement.
Met Noam wil Maoz de “progressieve agenda” bestrijden en stelling nemen tegen het “postmodernisme”.
In zijn politieke campagne benadrukt Noam dat een gezin bestaat uit een vader, een moeder en kinderen. Elke andere gezinsvorm is een bedreiging voor “normatieve” constructies.
Noam heeft geen officieel partijprogramma, maar op zijn website laat hij weten voorstander te zijn van bekeringstherapie voor homo’s, bezwaar te maken tegen het toelaten van vrouwen in het leger en op te roepen dat het opperrabbinaat de “vierde tak van de regering” moet worden.
Ondanks haar naam is Noam geen aardige partij: zij beschouwt LGBTQ+ mensen als een gruwel, iets wat niet gezond en niet normaal is.
Maoz’ focus op seksualiteit en gender is beïnvloed door de leer van Rabbi Zvi Tau, hoofd van de Har Hamor yeshiva en de geestelijk leider van de Noam-partij, die beweerde dat er een direct verband bestaat tussen homoseksualiteit, bestialiteit, pedofilie en rassenvermenging. In het denken van Tau worden ze allemaal veroorzaakt door het ontbreken van een “sterke identiteit”.
Een deal met Netanyahu
Op 28 november ondertekende Avi Maoz het regeerakkoord met de Likoedpartij. Hoewel hij slechts één zetel in de Knesset controleert, werd Maoz beloofd dat hij onderminister zou worden in het kabinet van de premier.
Bovendien beloofde Benjamin Netanyahu een nieuw agentschap voor “Joodse Identiteit” op te richten, dat Maoz zal leiden en dat uitgebreide bevoegdheden zal krijgen binnen het ministerie van Onderwijs.
Maoz kreeg ook de zeggenschap over een speciale eenheid binnen het ministerie van Onderwijs die toestemming geeft voor samenwerking tussen scholen en externe organisaties.
Via deze eenheid zal Maoz kunnen beslissen welke ngo’s met leerlingen in Israëlische scholen mogen spreken en zo de lessen seksuele voorlichting verhinderen die bepaalde organisaties aanbieden, samen met ontmoetingen met LGBTQ+-rechtenactivisten en ontmoetingen tussen Joodse en Arabische leerlingen die door vredes- of coëxistentiegroepen worden georganiseerd.
Een petitie werd ondertekend door meer dan 300 schoolhoofden die zich verzetten tegen het geven van deze verantwoordelijkheden aan Maoz, en die waarschuwen dat zijn: “Racistische, homofobe, regressieve en extremistische meningen verdeeldheid zaaien en beledigend zijn voor hele gemeenschappen en schadelijk zijn voor brede identiteiten binnen de Israëlische samenleving.”
Tientallen burgemeesters hebben zich aangesloten bij het protest tegen Maoz en zijn nieuwe autoriteit.
Wat de man zelf betreft, hij is nog steeds niet tevreden met deze macht en wil verder gaan. Maoz eist nu dat overheidsformulieren de classificaties “ouder één” en “ouder twee” vervangen door alleen “vader”, “moeder” en “overig”. En daar wil de voormalige ambtenaar het niet bij laten. Hij heeft beloofd de Jeruzalemse gay pride parade te annuleren.
Meer liberaal gezinde wetgevers mogen zijn optredens in het parlement afkeuren en uitjouwen, maar na zijn deal met Netanyahu heeft Avi Maoz nog nooit zoveel macht gehad als nu.