Vorige maand kondigde de Amerikaanse president Donald Trumpaan dat hij zou proberen om de Moslimbroederschap als een buitenlandse terroristische organisatie (FTO) te laten benoemen.
Ondanks de inspanningen van het Witte Huis om het tegendeel te bewijzen, is het duidelijk dat de Moslimbroederschap geen terroristische organisatie is.
Inderdaad, functionarissen in het Pentagon en zijn eigen State Department hebbenhet Trump al zo vaak vertelden experts op alle gebieden van de academische wereld, politiek en veiligheid zijn het daar mee eens.
Wat de onwetendheid van de president verraadt, is zijn misverstand over wat de Moslimbroederschap wel en niet is. Het is geen “groep” of slechts een sociaal-politieke organisatie in Egypte. Het maakt eerder deel uit van politieke instellingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. VanMarokko tot Koeweitzijn er leden, gelieerde partijen en voorstanders van de Moslimbroederschap.
Weerstand uitschakelen
Door deze transnationale organisatie te beschrijven als een “terroristische” groep, is Trump in één klap de Amerikaanse betrekkingen met een groot aantal landen aan het bemoeilijken. Sterker nog, hij verergert instabiliteit in een zeer fragiel deel van de wereld.
Velen zullen het idee van de politieke islam misschien niet waarderen. Niettemin respecteren we zijn bestaansrecht en waarderen we het belang ervan voor de politieke en sociale structuren in het Midden-Oosten. Sinds de Arabische lente is de Moslimbroederschap actiever geworden in de regio en speelde het een belangrijke rol bij de verkiezing van de eerste democratisch gekozen president van Egypte in 2012.
Wat misschien het meest verontrustend is aan de laatste aankondiging van Trump, is dat het laat zien hoe gemakkelijk hij wordt gemanipuleerd door autocraten uit het Midden-Oosten.
Door toe te staan dat politieke oppositie als ’terroristen’ wordt bestempeld, lopen we het risico het democratische verzet tegen dictatoriale regimes te beëindigen. We hebben dit onlangs gezien in Saoedi-Arabië, waaronlangs34 activisten werden geëxecuteerd die zich hadden uitgesproken.
We hebben dit ook gezien in Libië, waar generaal Khalifa Haftar in Tripoli veel macht vergaarde onder het mom van “terrorismebestrijding.”En natuurlijk is het aanduiden van oppositie als “terroristen” lange tijd een politiek instrument geweestvan de Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi – Trump’s “grote vriend” en bondgenoot.
Een oude truc
Dissidenten in de regio lopen nu een groot risico met de vernauwing van het publieke discours. Steeds minder mensen durven zich uit te spreken tegen de wandaden van gevestigde regimes.
[tie_full_img]
[/tie_full_img]
Arabische lente (shutterstock)
Maar we kunnen deze ontwikkeling niet verrassend noemen. Het lag voor de handdat Trump en zijn adviseurs zouden opteren voor de meest agressieve oplossing voor het probleem van zijn bondgenoot. Hier kan de president zijn steun voor Sisi tonen, terwijl hij zijn afschuw laat zien voor de Islam in zijn politieke vorm. Hij moet dit hebben gezien als een WIN-WIN situatie.
Als het zijn doel is om de politieke islam te verpletteren, zal dit hem echter niet helpen. Naar wie verwijst hij wanneer hij de Moslim Broederschap een “terroristische” groep noemt?Is het de Broederschap die werd gekozen na de val van de voormalige Egyptische president Hosni Mubarak?Is het de Jordaanse broederschap, een hoeksteen van de nationale regering?Of zou het misschien de Marokkaanse Justice and Development Party kunnen zijn, diedeislamitische democratievoorstaat?
Vervreemdende bondgenoten
Door zich over te geven aan zijn eigen vijandigheid jegens de islam, vervreemdt Trump zijn westerse bondgenoten in Europa van hem. Deze vervreemding komt neer op zijn bereidheid om openlijk op één lijn te komen met een aantal van de slechtste regimes in het Midden-Oosten; het lijkt er steeds meer op alsof Trump deze wrede en wispelturige regimes tevreden probeert te stellen, die hem hebben op hun beurt hebben verleid met beloften van rijkdom en macht.
Trump spreekt met trots over de miljarden aan Saoedisch geld dat hem is beloofd en de handelsovereenkomsten die hij heeft getekend, en hij verklaart openlijk zijn bewondering voor de hardline-regimes vanRuslandenChina. De langverwachte “deal van de eeuw”, ontworpen om de invloed en macht van de VS in de regio te consolideren, mag volgens geruchten maar minimale concessies van Israël inhouden.
Velen hebben geprobeerd de toekomst van de volkeren van het Midden-Oosten te bepalen. Velen hebben gefaald. Trump is slechts een marionet voor de al lang bestaande machtsmakelaars van de regio, die de invloed van de VS zien en misschien als hulpmiddel zullen gebruiken om hun doelen te bereiken.
We moeten samenwerken met wijze mensen in de VS en het Westen om een structuur te bewerkstelligen die democratie tot stand zal brengen. Maar met deze laatste aankondiging kunnen we alleen maar ellende verwachten.